Iedere week reis ik per trein naar de muziekschool in Sneek. Dit jaar voor het eerst in vaste dienst als piano- en improvisatiedocent. In een uur ben ik van deur tot deur. Ik houd ervan om met de trein te reizen. Je hoort zoveel onderweg en maakt van alles mee.

Afgelopen week nog werd ik aangesproken door 2 jongeren. “Gezellig toch even met de hond in die treintje? Hij blaft helemaal niet. Is die niet gevaarlijk?” Meestal is men een beetje bang voor deze hangjongeren met een accent op een station. Leuk dat ik dat vooroordeel meteen kon laten varen. We maakten een kletspraatje. Toen de trein kwam, hielpen ze me heel vriendelijk met het openen van de deur.

Geleidehonden kunnen een hoop, maar als een deur op een raam lijkt wordt instappen wel heel moeilijk. En waar maak je een treindeur eigenlijk open? Laatst was ik in een dorp op het platteland. Het was halverwege de middag. Ik stond ontspannen te wachten, genietend van het mooie weer. In de verte hoorde ik de naderende trein. Toen hij stil stond, stapte niemand uit. Voor ons onhandig, want een open deur is gauw gevonden.

Ik gaf het commando ‘zoek de deur’. De hond bleef langs de trein lopen en wees met zijn neus ramen aan. Met mijn hand voelde ik langs de trein., Een smerig werkje, zo’n buitenkant aanraken. Daarop besloot ik te roepen, en toen te schreeuwen en met mijn stok op de trein te slaan, in de hoop dat iemand me binnen zou laten. Pech voor ons, de trein vertrok en wij bleven achter op het perron.

Waar zijn de hangjongeren als je ze nodig hebt!

Voor reizigers met een beperking is er reisassistentie, een geweldige service van de NS. Ik besloot mijn verhaal te doen en belde ze met het verzoek of de conducteur zo vriendelijk wilde zijn bij de volgende trein de deuren voor mij te openen. Gelukkig werd mijn verzoek gehonoreerd. Zo stapte ik een half uur later in de trein naar huis.

Aangekomen op het eindstation vroeg ik de conducteur om een snelcursus deuren open maken. Zij wees de knop aan, ik liet de hond daar naartoe gaan. Koekje erin, en klaar. Toen ik haar vroeg om nog een keer te oefenen met een andere deur, kwam ze tot de verrassende ontdekking dat niet alle knoppen op de zelfde plaats zitten. Conclusie: het zelfstandig reizen naar een werkplek is voor mij niet vanzelfsprekend, terwijl het openbaar vervoer daar nou juist zo geschikt voor is!

Het blijft me verbazen dat het niet mogelijk is om te laten omroepen dat de trein in aantocht is en bij aankomst te vertellen aan welke kant je moet uitstappen. In de hoeveelheid informatie die je als reiziger krijgt over afstand houden, op tijd aangekomen en denken aan je bagage, zou dat mijns inziens een kleine moeite moeten zijn. Dan voel ik mij ook aangesproken als men omroept: ‘Beste reizigers’.