Onlangs ben ik 50 geworden. Een goede reden voor een groot tuinfeest met al mijn familie, vrienden en collega’s. Ik bereid me alvast voor op de vraag of ik ook wensen heb. Eigenlijk heb je op deze leeftijd alles al. Totdat me iets te binnen schiet. Ik zou wel eens in een auto willen rijden. Ik besluit een bijdrage te vragen om rijles te kunnen nemen. Het heeft me altijd geweldig geleken in een auto op de linker voorstoel plaats te nemen en dan eens flink het gaspedaal in te drukken.

Ik heb geluk. Half september, mooi weer voor een nazomerfeest. De gasten druppelen binnen en daarmee eveneens meerdere envelopjes met inhoud. Een enkeling vind het een grappige cadeauwens. Ja, ja jij… autorijden? Koop daar maar wat moois voor!

De opbrengst is groot genoeg voor meerdere rijlessen. Het regelen daarvan is een heel ander verhaal. Je mag namelijk niet zomaar op de openbare weg als je niet aan de medische voorwaarden voldoet. Voor autorijden is dat een goed zicht. Welke rijinstructeur wil dit avontuur met mij aangaan?

Na veel speurwerk vind ik iemand. Hij gaat zijn best doen een circuit te vinden waar ik ongestoord mijn gang kan gaan. We krijgen toestemming om op het oefenterrein van de buschauffeurs in Drachten te rijden. Als de leerling-chauffeurs middagpauze hebben, mogen wij het parcours op.

Op een bewolkte oktoberdag haalt de instructeur me van huis. Onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Ik heb er zin in. Wel ben ik een beetje gespannen. Als we arriveren, is het parcours al leeg. Tijd om van plaats te wisselen. Voordat ik aan de bestuurderskant instap, zet ik mijn tas op de achterbank. Dan laat ik de hond achterin springen. Net echt allemaal. Tot zover gaat het goed. Ik krijg de sleutel en ga zitten. De stoel afstellen, gordel vast maken – wat onhandig zeg, met rechts! Ik start de auto. Wat er dan gebeurt, is geweldig. IK rijd weg! Een lang gekoesterde wens gaat in vervulling.

Mijn bijrijder is iets minder enthousiast. Een lantaarnpaal komt al snel dichterbij. De eerste ingreep is daar. Bovendien mag ik niet links over de rotonde en door het gras mag ook al niet. De vluchtheuvel laat ik, naar mij wordt verteld, rechts liggen. Op het rechte stuk weg rijden we 95 km per uur. Wauw, wat snel! Ik draai bochtjes, rijd achteruit en slinger over de weg. Daar komt weer de wegversmalling. Tsja, zonder hulp word dat helemaal niks.

Even is de kick fantastisch, maar na een half uurtje heb ik er schoon genoeg van. Ik krijg het nooit voor elkaar. Dat stoort me. Raar, dat ik al doende toch even het gevoel had tekort te schieten over iets wat ik nooit zal kunnen.

Een nieuw inzicht komt bij me op. Waarom investeren in iets wat je niet kunt? Ik dacht altijd dat je alles kunt halen, wanneer je maar vreselijk je best doet. Het ‘niet kunnen’ was bij mij ver te zoeken. Luiheid was, zo dacht ik, de grootste oorzaak van mislukken. Hoe ik ook mijn best doe, zonder zicht geen rijbewijs. Dit cadeau pakte heel verrassend uit. Een bruikbaar inzicht voor de tweede helft van mijn leven. Je hoeft echt niet alles te kunnen. Doe waar je goed in bent.