Wat is het snel gegaan, de ontwikkeling van nieuwe media die overal afgespeeld kan worden via de smartphone. Wat minstens zo snel is opgekomen, is dat er overal lawaai is. Alles maakt geluid. Zelfs als het ’s avonds laat ‘stil’ is, hoor ik de luchtafzuiging van de buren. Zo’n zoemtoon of piep vertaal ik onmiddellijk naar muziek, hoe eentonig het ook klinkt. Die van de buren is een hoge piep, een klinkende noot c. Als de wind van de andere kant komt hoor ik een lage a.

Als je niet kunt zien, is het steeds moeilijker om je veilig te verplaatsen op straat. Verkeer maakt altijd lawaai. Het voordeel daarvan is dat je kunt oversteken als het stil valt. Zie hier het probleem: het valt nooit meer stil. Fietsers met geluidsdragers op het stuur, auto’s met bonkende speakers, bladblazers, elektrische snoeischaren, voegenuitbikkers, grasmaaiers en kantentrimmers beletten mij om te luisteren of ik veilig over kan steken. Op sommige dagen is er ook nog de wind die het geluidsbeeld in de war schopt. De geluiden komen dan uit onvoorspelbare hoeken aangewaaid, zodat ik uitkijken nog moeilijker vind.

En er is nog iets wat me hindert als ik me in het verkeer begeef. Als ik een toon hoor, raak ik meteen afgeleid. Er komt onmiddellijk een melodie of ritme in mij op. Tijdens een wandeling kan ik me daar niet aan overgeven, omdat ik me moet concentreren op mijn route. Maar thuis is dat natuurlijk anders. Hoe heerlijk is het om mee te zingen met de magnetron of de mixer! Je hebt als het ware een doedelzak tot je beschikking die je zelf aan en uit kunt zetten. Het hoogtepunt is de stofzuiger, die zet ik lekker lang aan. Hele aria’s ontstaan bij het opzuigen van de hondenharen. Fantastisch! Daarna gauw achter de piano om de melodie te voorzien van akkoorden en… voilà! Een nieuw liedje is geboren.

Zolang ik zelf mag bepalen wanneer er lawaai klinkt, is het uiterst zinvol.