Samen Sterk

tekst & muziek: Corinne Staal en Jannie Brandsma

Couplet 1
Met een hopeloos gevoel
word ik wakker elke nacht
Alle dagelijkse dingen zijn me vreemd.
Ik ben zo bang dat het nooit terug komt
Wat ik ooit heb opgebouwd.
Geleidelijk mijn levenslust afneemt

Couplet 2
Alle straten zijn te stil
De afstand is zo groot
En een digitale afspraak saai en kil
Ik ken me zelf niet meer terug
Met de dreiging van gevaar
Onzichtbaar ingeslopen om ons heen

Pre chorus
Ergens van binnen
Diep in mijn hart
Hoor ik het zingen
Een nieuwe start

Refrein
Samen sterk
Gaan we door
Maak een plan en ga er voor
Kom begin
Geloof er in
Het komt als je het doet
Ga naar buiten in de wind
Lopen tot je ziel weer zingt
Hopen en geloven dat de liefde overwint

Couplet 3
Met een mondkapje verplicht
Kan ik jou niet meer verstaan
Ik mis de zo vertrouwde lach op je gezicht
Maar er komt ooit weer een dag
Dat de lucht weer open breekt
Dat je alles wat je wilt omarmen mag

Pre chorus

Refrein

Pre chorus 2

Wij komen hier samen uit
Wij komen hier sterker uit
Beter uit

Refrein

Wat is het fijn om iets nieuws te maken. Thuis improviseren en wegdromen achter mijn vleugel. En dan opeens ontstaat er een idee voor een song. Jammer genoeg kun je nauwelijks optreden in deze tijd. Het is namelijk het allerleukst om te laten horen wat je thuis hebt bedacht.

Covid gooit veel roet in het eten voor de musicus. Toch biedt een crisis ook nieuwe kansen. Zoals het meestal gaat: als iets went, zie je na verloop van tijd voordelen van de nieuwe situatie. Er is meer tijd om te componeren. Om tekst te schrijven. Om Bach te studeren. En voor iemand die van schone handen houdt, is het een absolute toptijd.

Als pianist moet je het doen met de piano die er staat, gestemd of niet. Wat ik meestal deed voor een optreden was de uitbater vragen om een warme sopdoek. Het is heel naar om op kleverige toetsen te spelen. Neem de kroegpiano met bier op het klavier. Sla één toets aan, dan krijg je er vier! Maar het allersmerigst zijn de korstjes van onbestemde herkomst op de toetsen. Te vies om aan te raken!

Niet alleen de piano’s van anderen zijn gevaarlijk. Ook bij mij thuis is het wel eens misgegaan. Gezellig quatre-mains spelen met een leerling. Toen ik later nog wat voor me zelf speelde, bespeurde ik een zweem van frikandel speciaal. Toen ik aan mijn vingers rook, werd mijn vermoeden bevestigd.

Eigenlijk best een vies beroep, pianist.

Zie hier het voordeel van de hygiënemaatregelen. Zelfs de pianoles krijgt een nieuwe impuls. Hoe kun je de toetsen muzikaal reinigen?

Neem in iedere hand een vochtig doekje. Veeg met de ene hand over de toetsen van links naar rechts en met de andere van rechts naar links, en andersom, met twee handen na elkaar, hand over hand, tegelijkertijd of naar elkaar toe. De mogelijkheden zijn eindeloos!

Een leuke, ritmische oefening voor de links-rechts-coördinatie. Met een vliegende start is de les dan al met een hoop plezier begonnen.

Wanneer is een groep een groep? Zo zat ik laatst te denken. Wat moet je doen om er bij te horen?

Ik had me nog nooit gerealiseerd dat ik zowel passief als actief deel neem aan groepen. Mijn roeiploeg, het donderdagochtendkoor en niet te vergeten mijn ploegje kroegvriendinnen zijn groepen waarin ik actief participeer. Voor deze groepen heb ik zelf gekozen. Ik vind dat leuk om te doen. Lekker roeien op zondagochtend, studeren voor de koorrepetitie en op z’n tijd een borrel in het café met goed gezelschap. Zou ik het niet meer plezierig vinden in deze groepen, dan kan ik daar zelf mee stoppen.

Ik maak ook deel uit van groepen die ik niet vrijwillig heb gekozen. Ik ben Nederlander, ik ben vrouw. Ik ben een hondenbezitter. Allemaal heel onschuldig. Minder prettig is dat ik deel uit maak van de groep ouderen, vijftig +, blinden en slechtzienden, arbeidsgehandicapten. De naam van deze groepen staat me al helemaal niet aan. Het is een grove verzamelnaam. Wie ijdel is voelt zich in deze groepen niet thuis. Ik ben dus ijdel. Voel me jong, nog lang niet zo blind als die anderen en kan uitstekend mijn werk doen.

Dit alles heb ik te danken aan mijn hond Larko. Immers, met hem wandel ik dus blijf ik fit, ik verplaats me met gemak en ga met hem naar mijn opdrachtgevers. Larko is een blindengeleidehond. Hij valt in de categorie werkhonden. Deze honden zijn over het algemeen leuke, pientere honden die graag iets voor hun baas willen doen. Zo heb je politiehonden, drugshonden, honden die darmkanker kunnen opsporen en niet te vergeten de hulp- of assistentiehonden. De hulphond helpt zijn baas met de was, het oprapen van de gevallen sleutelbos, met aankleden of brengt zijn baas naar bed als er een epileptische aanval op komst is.

Dit weet ik omdat ik laatst bij een hulphondengala ben geweest. Een avond met muziek en filmpjes over de hulphond om geld op te halen voor stichting Hulphond. De schouwburg was helemaal uitverkocht. Veel sponsors en bezitters van hulphonden waren aanwezig. Deze honden zijn allemaal goed opgevoed, je merkte dan ook nauwelijks dat er zo’n veertig honden in de zaal waren.

Generaal van Uhm praatte bevlogen de avond aan elkaar. Hij had zelf ook pups opgeleid voor stichting hulphond. Daar kon hij prachtig over vertellen. Verhalen over dieren – vooral puppy”s -scoren altijd hoog. Ik raakte ontroerd door het verhaal van de soldaat met de ptss-hond. De hond beschermt hem in drukke gelegenheden en maakt hem wakker bij nachtmerries. Ondertussen lag mijn hond lichtjes te snurken aan mijn voeten. Hij vond het kennelijk niet zo bijzonder knap. Voor hem is het de gewoonste zaak van de wereld om z’n baas te assisteren.

En toen was het afgelopen. Wij hadden wel erge dorst gekregen. ‘Aan de slag!,’ dacht Larko. Netjes tussen de stoelen door, trap op en naar de foyer. Vol vertrouwen liep ik met mijn hond mee richting de bar. Het was flink druk met enthousiast pratende mensen. Ik veronderstelde dat er vast iemand zou vragen waar mijn hond goed in is en of ik iets wilde drinken. Over het algemeen heeft mijn hond eerder iets te drinken dan ik. Mensen zijn vaak overbezorgd of de hond wel genoeg water heeft. Voor mij altijd een hoopvol aanknopingspunt! Dat zou vast goed komen op deze avond. Ik voelde me een van hen, ik hoorde er immers helemaal bij met mijn hulphond.

Maar hoe anders was de werkelijkheid. Geen mens sprak me aan. Zelfs geen uitgestoken hand voor een aai voor de hond, iets wat ik normaal gesproken zo verfoei. Voor ons geen drankje na afloop. Daar stond ik te midden van de hulphond-liefhebbers. Iedereen was geanimeerd met elkaar in gesprek. Er was geen gaatje over om er tussen te komen. Ik deed mijn best om me heen te kijken met oren op steeltjes, reikhalzend op zoek naar een praatje. Wat voelde ik me alleen midden tussen zoveel mensen. Niemand zag ons staan. De blindengeleidehond als dissident?

Langzaam vertrokken de bezoekers en de honden. En toen stond ik daar in het midden van de foyer. Teleurgesteld door mijn eigen verwachting. Kwaad omdat het me niet gelukt was contact te leggen. Daar ben ik toch zo goed in? Had iemand omver gelopen, had een glas uit iemands hand gepakt of waar blijft de hondendrol als je hem nodig hebt?!

Deze groep beschouwde ik als de mijne. Passief klopt die gedachte. Het zijn allemaal honden met een werkfunctie. Hoe het kan dat er geen contact was? Was mijn hond van de concurrerende partij? Geen idee. Ik had een beetje aanspraak wel heel leuk gevonden. Eén aaitje maar voor mijn knappe Larko!

Wat ik hier van geleerd heb, is dat aannames en verwachting je eigen gedrag bepalen, niet het gedrag van anderen. ‘Ach’, zei Larko, ‘trek het je niet aan. Wij werkhonden zijn één grote familie. Het maakt ons niet uit voor wie we werken, of het nu als hulphond of geleidehond is.’

Iedere week reis ik per trein naar de muziekschool in Sneek. Dit jaar voor het eerst in vaste dienst als piano- en improvisatiedocent. In een uur ben ik van deur tot deur. Ik houd ervan om met de trein te reizen. Je hoort zoveel onderweg en maakt van alles mee.

Afgelopen week nog werd ik aangesproken door 2 jongeren. “Gezellig toch even met de hond in die treintje? Hij blaft helemaal niet. Is die niet gevaarlijk?” Meestal is men een beetje bang voor deze hangjongeren met een accent op een station. Leuk dat ik dat vooroordeel meteen kon laten varen. We maakten een kletspraatje. Toen de trein kwam, hielpen ze me heel vriendelijk met het openen van de deur.

Geleidehonden kunnen een hoop, maar als een deur op een raam lijkt wordt instappen wel heel moeilijk. En waar maak je een treindeur eigenlijk open? Laatst was ik in een dorp op het platteland. Het was halverwege de middag. Ik stond ontspannen te wachten, genietend van het mooie weer. In de verte hoorde ik de naderende trein. Toen hij stil stond, stapte niemand uit. Voor ons onhandig, want een open deur is gauw gevonden.

Ik gaf het commando ‘zoek de deur’. De hond bleef langs de trein lopen en wees met zijn neus ramen aan. Met mijn hand voelde ik langs de trein., Een smerig werkje, zo’n buitenkant aanraken. Daarop besloot ik te roepen, en toen te schreeuwen en met mijn stok op de trein te slaan, in de hoop dat iemand me binnen zou laten. Pech voor ons, de trein vertrok en wij bleven achter op het perron.

Waar zijn de hangjongeren als je ze nodig hebt!

Voor reizigers met een beperking is er reisassistentie, een geweldige service van de NS. Ik besloot mijn verhaal te doen en belde ze met het verzoek of de conducteur zo vriendelijk wilde zijn bij de volgende trein de deuren voor mij te openen. Gelukkig werd mijn verzoek gehonoreerd. Zo stapte ik een half uur later in de trein naar huis.

Aangekomen op het eindstation vroeg ik de conducteur om een snelcursus deuren open maken. Zij wees de knop aan, ik liet de hond daar naartoe gaan. Koekje erin, en klaar. Toen ik haar vroeg om nog een keer te oefenen met een andere deur, kwam ze tot de verrassende ontdekking dat niet alle knoppen op de zelfde plaats zitten. Conclusie: het zelfstandig reizen naar een werkplek is voor mij niet vanzelfsprekend, terwijl het openbaar vervoer daar nou juist zo geschikt voor is!

Het blijft me verbazen dat het niet mogelijk is om te laten omroepen dat de trein in aantocht is en bij aankomst te vertellen aan welke kant je moet uitstappen. In de hoeveelheid informatie die je als reiziger krijgt over afstand houden, op tijd aangekomen en denken aan je bagage, zou dat mijns inziens een kleine moeite moeten zijn. Dan voel ik mij ook aangesproken als men omroept: ‘Beste reizigers’.